رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در آخرین لحظه‌‌‌‌هاى زندگى، چشمان خود را باز کرد و گفت: «برادرم را صدا بزنید تا بیاید در کنار بسترم بنشیند.»
همه فهمیدند مقصودش امیرالمؤمنین على علیه‌السلام است. امیرالمؤمنین على علیه‌السلام در کنار بسترش نشست، ولى احساس کرد که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله مى‌‌خواهد از بستر برخیزد. امیرالمؤمنین على علیه‌السلام، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله را از بستر بلند نمود و به سینه خود تکیه داد.
چیزى نگذشت که علایم احتضار، در وجود شریف او پدید آمد.
شخصى از ابن عباس پرسید، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در آغوش چه کسى جان سپرد؟
ابن عباس گفت: «پیامبر گرامى صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در حالى که سر او در آغوش امیرالمؤمنین على علیه‌السلام بود، جان سپرد.»
همان شخص افزود که یکی از زنان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله مدعى است که سر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بر سینه او بود که جان سپرد!
ابن عباس گفته او را تکذیب کرد و گفت: «پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در آغوش امیرالمؤمنین على علیه‌السلام جان داد، و على و برادر من، «فضل» او را غسل دادند.»
امیرمؤمنان علیه‌السلام، در یکى از خطبه‌‌هاى خود به این مطلب تصریح کرده مى‌‌فرماید: «و لقد قبض رسول اللّه و إنّ رأسه لعلى صدری. . . و لقد ولّیت غسله و الملائکة أعوانی؛پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در حالى که سر او بر سینه من بود، قبض روح شد. …و من او را در حالى که فرشتگان یارى‌‌ام مى‌‌کردند، غسل دادم.»
منبع
الطبقات الکبری ج۲، ص ۲۶۳
