مولای متقیان، امیرالمؤمنین علیه‌السلام صبحگاه نوزدهم ماه مبارک رمضان سال ۴۰ هجری توسط شقی ترین انسان ها، عبدالرحمان بن ملجم مرادی مجروح شده و سه روز بعد در ۲۱ رمضان به شهادت رسید.
نقطه آغاز این توطئه شوم بر علیه علی‌بن‌ابیطالب علیه‌السلام به‌دنبال شکست خوارج در نهروان توسط سه تن از آنان در شهر مکه پایه گذاری شد.
در پایان مراسم حج سال۴۰هجری قمری در مکه،«عبدالرحمن بن ملجم»و«برکبن عبدالله»و«عمروبن بکرتمیمى» به دور هم گرد آمده و درباره حکومت اسلامى و جنگ نهروان سخن به میان آوردند و بر کردار زمامداران عیب گرفتند. آن‌ها سرانجام با یکدیگر عهد بستند که امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام و معاویه و عمروعاص را -که سران فتنه مى پنداشتند- به قتل رسانند.
از این سه تن برک بن عبدالله مأمور قتل معاویه و عمرو بن بکر متعهد کشتن عمروعاص و ابن ملجم متعهد کشتن امیرالمؤمنین علیه‌السلام شد و ۱۹ ماه رمضان را موعد قراردادند که همزمان به عهد خویش وفا کنند.
چون روز موعود رسید برک بن عبدالله تنها توانست معاویه را مجروح سازد و خود دستگیر و کشته شد. عمرو بن بکر جهت کشتن عمروعاص راهى مصر گشت. سرزمینی که وى درآنروزگارازسوى معاویه ولایت آن دیاررا بر عهده داشت. اما عمروعاص در آن شب خارجة بن حذاقه قاضى مصر را به جاى خویش به امامت گماشته بود، عمرو بن بکر به غلط وى را بکشت و خود به اشارت عمروعاص به قتل رسید.
و اما عبدالرحمن بن ملجم ملعون به هدف شوم خود دست یافت و شاه مردان، حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام را در سحرگاه نوزدهم ماه رمضان مورد سوء قصد قرار داده و بهشهادت رساند،سپسدستگیر شد و پس از درگذشت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام به فرمان امام حسن علیه‌السلام قصاص شد.
