مردی به نام «طلائع بن رزیک»[۱] به همراه گروهی از فقرا به زیارت امام علی بن ابی طالب علیه‌السلام مشرف شد.
در آن زمان، سید بن معصوم متولی حرم بود. سید در خواب امام علیه السلام را دید که فرمود: امشب چهل فقیر به زیارت آمده‌اند و در میان آن‌ها مردی است به نام «طلائع بن رزیک» که از بزرگ‌ترین دوستداران ماست. به او بگو که ما تو را به حکومت مصر برگزیده‌ایم.
هنگامی که سید از خواب بیدار شد، دستور داد تا هر کس نامش «طلائع بن رزیک» است، پیش او بیاید. «طلائع» پیش او رفت و سید خواب خود را برای او تعریف کرد. «طلائع» به مصر بازگشت و به تدریج به مقامات بلند دست یافت.
هنگامی که نصر بن عباس، خلیفۀ پیروز اسماعیل را کشت، زنان دربار برای انتقام، نامه‌ای نوشتند و آن را به موی‌های خود آویزان کردند.
«طلائع» مردم را برای جنگ با وزیر قاتل جمع کرد. وقتی به قاهره نزدیک شد، وزیر گریخت و «طلائع» با آرامش وارد شهر شد. سپس به او لقب «ملک صالح» داده شد و به مقام وزارت رسید.
[۱] «ابوالغارات، طلائع بن رُزِّيْک بن الصالح الارمنی، ملقّب به الملک الصالح» این فرد، که نام اصلی‌اش طلائع بن رزیک بن الصالح و کنیه‌اش ابوالغارات است، به دلیل فضائل و کمالاتش به لقب «الملک الصالح» معروف شد.
او از ارمنيان مسلمان شده و عراقى الاصل بود. خداوند به او دنیا و دین را عنایت فرمود، به طوری که به سعادت دو دنیا دست یافت. همچنین، به علم و دانش فراوانی نائل آمد و حکومتی عادلانه را برپا کرد.
در عصر فاطمیان (فاطمیان خاندانی از شیعیان اسماعیلی که در سال‌های ۲۹۷ق تا ۵۶۷ق بر مناطقی از سرزمین‌های غرب جهان اسلام حاکم بودند و با عنوان عُبَیدیان نیز شناخته می‌شدند.
فاطمیان مدتی بر سراسر شمال آفریقا، مصر، شام و یمن تسلط پیدا کردند و توانستند تا حجاز و سیسیل (جزیره بزرگ در جنوب ایتالیای فعلی) پیش روند.) وی از فقهای برجسته و شاعران و ادیبان توانایی بود.
با حضور وی، شهر قاهره به شکوفایی رسید و مردم مصر از نعمت‌های حکومت او بهره‌مند شدند. دولت فاطمی نیز با تدابیر خردمندانه او در زمینه‌های مختلف همچون اداره کشور، رسیدگی به امور رعیت، برقراری امنیت و حفظ آرامش، به اوج شکوه خود رسید.
لقب «الملک الصالح» به درستی بر او اطلاق شده است، چرا که تاریخ زندگی او نشان می‌دهد که وی به معنای واقعی کلمه، صالح و شایسته بوده است. او با علم گسترده، ادب فراوان، عدالت گسترده، تقوای بسیار، سیاستمداری مدبر و مهم‌تر از همه، وفاداری به امامان معصوم (علیهم السلام) و تلاش برای نشر معارف و دفاع از آنان با زبان و قلم، این لقب را به حق به دست آورده است.
منبع
عنوان الشرف، ص ۳۵.
