دیدگاه امیرالمؤمنین علیه‌السلام در وقایعی که به دنبال شهادت خاتم پیامبران صلی‌الله‌علیه‌وآله رخ داد، به ویژه وقایع حمله به خانه حضرت و تحریف جانشینی ایشان از مسیر حق و حقیقت، موضعی غیرحساب‌شده توسط ایشان نبود.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام جز با وحی الهی جاری بر زبان پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله موضعی اتخاذ نکردند و این از مواضع طبیعی حضرت بود.
اما در حوادثی مانند حمله به خانه حضرتش و تحریف امامت از مسیر درست آن و تغییر بسیاری از احکام شریعت، بی‌شک امری مقدر از آسمان‌هاست، چون این رخدادها، رخدادهایی بودند که به موجودیت اسلام ضربه می‌زدند، بنابراین موضع‌گیری درباره آن‌ها نیز باید که موضعی آسمانی باشد.[۱]
در كتاب «سليم بن قيس هلالی» آمده است:
«اشعث بن قیس به امیرالمؤمنین علیه‌السلام گفت: "چه چیز شما را آن هنگام که افرادی از بنی تمیم بن مره و بنی عدی و بنی امیه نزد شما آمدند، از جنگ با آنان منع کرد؟ از وقتی به عراق آمده‌اید، خطبه‌ای نخوانده‌اید، مگر آن‌که قبل از پایین آمدن از منبر فرموده باشید: "به خدا قسم که من از خود مردم به آنان سزاوارترم و از زمان شهادت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله همواره مظلوم واقع شدم." پس با وجود مظلومیت چه چیز شما را از مبارزه منع کرد؟"
امام فرمودند: "ای پسر قیس، گفتی و حالا پاسخت را بشنو، آنچه مرا منع کرد، ترس و اکراه از دیدار از خداوند نبود، من داناتر به آن هستم که آنچه نزد پروردگار است، از دنیا و متعلقاتش بهتر است، اما آنچه مرا منع کرد، امر و پیمان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با من بود.
رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله مرا از آنچه امت پس از ایشان با من می‌کنند، خبر داده بود و رفتار امت را بیش از آنچه از آن باخبر بودم، ندیدم و یقین من به سخنان رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله از آنچه دیدم و شاهد بودم، بیشتر است."
به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله عرض کردم: "وقتی چنین شد، چه وصیتی به من دارید؟" فرمودند: "اگر یارانی یافتی، با آنان جهاد کن، وگرنه دست نگه‌دار و جان خود را حفظ کن تا برای برپایی دین و کتاب و سنت من یارانی پیدا کنی."»
