وقتی امیرالمؤمنین علیه‌السلام سالها پیش، از شهادت مردی از فرزندانش در سرزمینی دور به نام طوس خبر می‌داد، کسی نمی‌دانست که او به امام رئوفی اشاره می‌کند که نامش رضاست.
گرچه ظاهرا در این سرزمین غریب است ولی امید غریبان تنهاست و مردمان طوس در پناه او هستند.
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام فرمود:
«به زودی مردی از فرزندان من در سرزمین خراسان از روی ستم و جور به زهر کشته می‌شود، اسم او اسم من، و اسم پدرش اسم موسی بن عمران است. بدانید هر کس او را در غربتش زیارت کند، خداوند گناهان گذشته و آینده او را می‌آمرزد.»
با قلم محبتش خطا و لغزش‌های زائرانش را خط می‌کشد که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در ثواب زیارت او می‌فرماید:
« هر آن کس او را در غربتش زيارت کند خدا بيامرزد گناهان گذشته او و آينده او را و اگر چه به شماره ستارگان و قطرههای باران و برگ درختان باشد …»
آقای من، آقای من، اين منم که در مقابل تو ايستادهام و گناهانم مانند شمارههای ستارگان است و به قدر قطرههای باران و برگ درختان؛ برای من نيست وسيلهای برای پاک کردن آنها مگر خشنودی تو از من…
