در شعر فارسی شاید «کسایی» شاعر ایرانی که در اواخر دورهٔ سامانیان و اوایل دوره غزنویان می‌زیسته ، پرچمدار شعر آیینی را بتوان نخستین کسی دانست که به مضامینی چون غدیر در شعر روی آورده است.
بعد از او شاخص‌ترین شاعری که به موضوع ولایت امیرالمومنین علی علیه‌السلام اشاره کرده «فردوسی بزرگ» است که در شاهنامه آشکارا به ولایت ایشان و موقعیت آن حضرت و پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله اشاره کرده است:
چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی/ خداوند امر و خداوند نهی…
که من شهر علمم علیم در است/ درست این سخن قول پیغمبرست
گواهی دهم کاین سخنها ز اوست/ تو گویی دو گوشم پرآواز اوست
علی را چنین گفت و دیگر همین/ کزیشان قوی شد به هر گونه دین…
منم بندهٔ اهل بیت نبی/ ستایندهٔ خاک و پای وصی
