علامه مجلسی نقل کرده است: «در برخی از کتاب‌های اهل‌بیت علیهم‌السلام آمده است که امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام روزی در شهر الغری (نجف) میان جمعی مشغول نماز بود که ناگهان دو مرد با تابوتی بر شتر به سوی آنها آمدند و تابوت را پایین گذاشتند و سلام کردند.
حضرت پرسید: از کجا می‌آیید؟
گفتند: از یمن.
فرمودند: این تابوت چیست؟
گفتند: پدر پیر ما وفات یافت و وصیت کرد که او را در این صحرا دفن کنیم!
عرض کردیم: ای پدر! این صحرا بسیار بزرگ و دور از وطن ماست، چرا چنین می‌خواهی؟
گفت: زیرا مردی در اینجا دفن می‌شود که شفاعت او شامل همه خواهد شد.
امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام فرمودند: الله اکبر، الله اکبر، به خدا سوگند من همان مرد هستم. سپس بر او نماز خواند و او را دفن کرد و آن دو نفر از آنجا رفتند. (1)»
در کتاب ارشاد القلوب دیلمی این روایت اینگونه آمده است که:
«حضرت علی علیه‌السلام روزی هنگام ظهر در یکی از خلوتگاه‌های خود مشرف به نجف بود که ناگهان مردی سوار بر مرکب و همراه با جنازه‌ای از بیابان آمد.
وقتی حضرت علی علیه‌السلام را دید سلام کرد و حضرت نیز به او سلام کردند.
حضرت فرمودند: از کجا می‌آیی؟
گفت: از یمن.
فرمودند: این جنازه کیست؟
گفت: جنازه پدرم است که برای دفن او به این زمین آورده ام.
حضرت فرمودند: چرا او را در زادگاهتان دفن نکردی؟
گفت: وصیت کرده بود که او را در اینجا دفن کنم و گفت که مردی در اینجا دفن می‌شود که شفاعت او شامل همه خواهد شد.
حضرت فرمودند: آیا آن مرد را می‌شناسی؟
گفت: نه.
حضرت فرمودند: به خدا سوگند من همان مرد هستم، برخیز و پدرت را دفن کن. (2)»
و این مرد همان صافی صفا است که بیشتر مورخان او را همان مرد یمنی می‌دانند که قبرش مشرف به دریا و رو به روی ضریح امیرالمؤمنین علیه‌السلام است.
مرقد صافی صفا یمانی، حدود ۵۰۰ متری غرب حرم مطهر امام علی علیه‌السّلام و در کنار بحر النجف واقع است و به «صفّة صافی صفا» نیز مشهور است.
این مکان در حقیقت مقام امیرالمؤمنین علیه‌السّلام و بارگاه اثیب الیمانی معروف به «صافی صفا» بوده و از نمادها و آثار تاریخی شهر نجف اشرف به شمار می‌رود که تاریخ آنها به صدها سال پیش برمی‌گردد.
منبع:
1) بحار الانوار ج 42 ص 333.
(2) إرشاد القلوب الديلمي 2 / 440، البحار 42 /334
